اتفاقی عجیب در لبه منظومه شمسی در حال رخ دادن است

به گزارش Clear Report، درست در حوالی هالووین، دانشمندان اتفاقی شبح آور و عجیب را در لبه منظومه شمسی کشف کردند و آن هلیوپوز است که مرز بین Horsphere یا Heliosphere است. ) و فضای متوسط ​​و عمیق بین ستاره ای (مواد بین ستاره ای)، به نظر مواج است و زوایای مورب غیرمنتظره ای ایجاد می کند.

به گزارش اسپیس، هلیوپوز بخشی از منظومه شمسی است که در معرض ذرات و یون های اعماق فضا قرار دارد. هلیوپوز مرز هلیوسفر یا ناحیه کروی اطراف خورشید است. هلیوپوز پر از میدان های مغناطیسی خورشیدی و باد خورشیدی است که از پروتون ها و الکترون ها تشکیل شده است.

هلیوسفر ناحیه ای حباب مانند است که باد خورشیدی را در خود جای داده است. Horspehr کل منظومه شمسی و میدان مغناطیسی خورشیدی را در بر می گیرد که کیلومترها فراتر از مدار پلوتو امتداد دارد. پلاسمای دمیده شده از خورشید (طوفان های خورشیدی) این حباب را در برابر فشار گازهای بین ستاره ای، هیدروژن مولکولی و هلیوم که در سراسر کهکشان راه شیری پراکنده شده اند، ایجاد و حفظ می کند.

جریان باد خورشیدی از خورشید شروع می شود و با سرعت در ناحیه شوک پایانی ادامه می یابد تا زمانی که به این منطقه می رسد ناگهان کند می شود. منطقه ای که پس از شوک خروجی قرار دارد به نام هلیوشث شناخته می شود. گوشته خورشیدی یک ناحیه میانی است که مرز بیرونی آن مرز هلیوسفر است. به مرز هلیوسفر هلیوپوز نیز می گویند.

شکل کلی حباب هلیوسفر به دلیل فشار و چگالی گازهای عبوری از منظومه شمسی و همچنین به سمت خورشید تغییر می کند و یک کره کامل نیست. فقدان داده و ماهیت بکر و ناشناخته این مناطق منجر به ایجاد نظریه های بسیاری برای مدل سازی این مناطق شده است.

البته، این مفهوم کلی که هلیوپوز تغییر شکل می دهد، جدید نیست. در دهه گذشته، محققان اذعان کرده اند که هلیوپوز ثابت نیست. آنها این کشف را با استفاده از داده‌های Voyager 1 و Voyager 2 انجام دادند. این دو فضاپیما به همراه ماهواره بین ستاره‌ای کاوشگر مرزی ناسا (IBEX) تنها فضاپیمایی هستند که هلیوسفر را ترک کرده‌اند.

کاوشگر مرز بین ستاره‌ای ناسا (IBEX) آزادسازی اتم‌های خنثی پرانرژی (ENAs) را که هنگام تعامل باد خورشیدی و محیط بین ستاره‌ای ایجاد می‌شوند، مطالعه می‌کند.

اریک زیرنشتاین، فیزیکدان فضایی در دانشگاه پرینستون گفت: فضاپیمای وویجر تنها اندازه گیری مستقیم و درجا این مرزها را ارائه می دهد، اما فقط در یک نقطه از فضا و زمان، و IBEX به سازماندهی این داده ها کمک می کند.

دانشمندان از این داده ها برای ایجاد مدل هایی استفاده کرده اند که چگونگی تغییر هلیوپوز را پیش بینی می کند. به طور خلاصه، باد خورشیدی و محیط بین ستاره ای یکدیگر را فشار داده و می کشند تا مرزی همیشه متحرک ایجاد کنند.

تحقیقات اخیر در مورد هلیوپوز داده هایی را نشان داده است که با یافته های قبلی در تناقض است. در طی یک دوره چند ماهه در سال 2014، ماهواره IBEX درخشندگی اتم‌های خنثی پرانرژی یا ENA را ثبت کرد که نشان‌دهنده عدم تقارن در هلیوپوز است و تیم بعداً دریافت که این عدم تقارن با مدل‌ها مطابقت ندارد.

علاوه بر این، دانشمندان با بررسی داده‌های سفرهای Voyager 1 و Voyager 2 دریافتند که هلیوپوز در مدت زمان بسیار کوتاهی به‌طور چشمگیری تغییر کرده است. این به توضیح این موضوع کمک می کند که چرا بین ورود این دو کاوشگر به فضای بین ستاره ای، که به ترتیب در سال های 2012 و 2018 رخ داد، چنین شکاف بزرگی وجود دارد. اما این نوع حرکت از طریق هلیوپوز نیز با این مدل ها در تضاد است.

در نهایت، محققان در مقاله‌ای که در مجله Nature Astronomy منتشر شد، این تفاوت‌ها را «جذاب‌کننده و بالقوه بحث‌برانگیز» نامیدند.

زیرنشتاین گفت که دانشمندان قصد دارند به مطالعه هلیوپوز ادامه دهند، به این امید که بینش بیشتری از کاوشگر نقشه برداری و شتاب بین ستاره ای ناسا (MAP) به دست آورند، یک ماهواره جدید و بهبود یافته که می تواند ENA ها را شناسایی و مکان یابی کند. در سال 2025 راه اندازی خواهد شد.

دانشمندان می گویند تا آن زمان، ما فقط می توانیم در مورد این پدیده شبح مانندی که در اعماق منظومه شمسی رخ می دهد، حدس و گمان کنیم.

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان