چه سرنوشتی پیش روی کاوشگرفضایی است که به دست انسان افتاده؟

غزل زیاری– یک لحظه تصور کنید که مردم راز یک کاوشگر فرازمینی را که از فاصله بسیار دور به زمین آمده است، کشف کنند.

ایوان گوگ معتقد است که اگر روزی یک کاوشگر فرازمینی به دست مردم برسد، دانشمندان این کاوشگر را بررسی کرده و تمام تلاش خود را برای کشف اسرار آن به کار می گیرند و در نهایت پس از تکمیل تحقیقات خود، آن را در یک موزه خصوصی قرار می دهند.

همچنین ممکن است این گناه به جایی که از آن آمده بازگردانده شود; اما اگر این کار را انجام دهیم، با توجه به سرعت آزاردهنده نور، باید چندین دهه یا شاید هزاران سال صبر کنیم تا کاوشگر فرازمینی دیگری را ببینیم.

بر اساس مقاله ای که در مجله بین المللی اختربیولوژی منتشر شده است، اگر این اتفاق بیفتد، ذهن ما ممکن است شگفتی شگفت انگیزی داشته باشد: زیرا کاوشگر دوم ممکن است قبل از کاوشگر اول پرتاب شده باشد و بنابراین ممکن است برای ما جذابیت کمتری نسبت به کاوشگر قبلی داشته باشد. هیجان انگیز باشید.

در مقاله ای که توسط گریم اسمیت از دانشگاه کالیفرنیا نوشته شده است، می خوانیم: «اگر تمدنی دور برنامه ای را برای ارسال کاوشگر به مقاصد بین ستاره ای آغاز کند، احتمالاً اولین کاوشگری که به مقصد می رسد، اولین کاوشگر نخواهد بود. فرستاده شده توسط آنها، اما در واقع یکی از پیشرفته ترین کاوشگرها خواهد بود.” این نتیجه گیری بر اساس سناریویی است که در آن تمدن های فرازمینی (ETC) یک برنامه بین ستاره ای را آغاز می کنند و کاوشگرهای پیچیده ای را به فضا می فرستند که در طول زمان سرعت آنها افزایش می یابد. برنامه.”

چیزی که اوضاع را گیج کننده تر می کند این است که ممکن است اولین کاوشگر بین ستاره ای حتی به قصد رسیدن به تمدن دیگری ارسال نشده باشد (مانند وویجر 1 که با هدف انجام مطالعات در فضای بین ستاره ای فرستاده شده است و نه فرستاده شده برای شناسایی تمدن های فرازمینی). )

اسمیت در مقاله خود فرض کرد که تمدن های بیگانه منتظر نخواهند بود تا برنامه سفرهای بین ستاره ای آنها به آستانه و سطح فنی خاصی برسد و هر زمان که برای آنها امکان پذیر شود کاوشگرهای خود را ارسال خواهند کرد. البته مردم ما هم اینطور نیستند.

اما مقاله اسمیت می‌پرسد، “چه گناهانی آنها را برای اولین بار به منظومه سیاره‌ای دیگر می‌فرستد که تمدنی در آن زندگی می‌کند که می‌تواند آن را از آن خود کند؟”

اسمیت فرض می کند که یک تمدن فرازمینی هوشمند برای پرتاب کاوشگرها به دنیای بین ستاره ای به فناوری خود تکیه می کند و به کاوشگرهایش اجازه می دهد مسافت های بیشتری را با سرعت بسیار بالاتر طی کنند. با فرض اینکه پیشرفت تکنولوژی ما خطی باشد، اگر زمین هر صد سال یک بار یک کاوشگر به فضا بفرستد، با شروع با وویجر 2، نوع کاوشگرهایی که ده هزار سال بعد به فضا فرستاده می شوند، همان فاصله را در کسری طی خواهند کرد. زمانی که وویجر 2 طول می کشد تا به مقصد برسد.

اسمیت در مقاله خود این سناریوی کاملاً فرضی را استنباط می کند و یادآور می شود که صد و چهلمین کاوشگری که 14 هزار سال دیگر به فضا فرستاده می شود، به همان مقصدی که ویجر 2 داشت، تقریباً دو میلیون سال زودتر از وویجر 2 خواهد رسید. به طور خلاصه، اگر آنها این کاوشگرها را دریافت کنند، یک تمدن فرازمینی سیگنال های درهم ریخته ای را به جای ترتیب مورد نظر دریافت خواهد کرد.

در مقاله او می خوانیم: «تمدن های فرازمینی در حال حاضر اطلاعات بسیار بیشتری در مورد بشریت دارند که احتمالاً در یک فضاپیمای کامل پر از داده های طلایی وجود دارد. این مانند پیدا کردن آثار هنری یک کودک و نشان دادن آن به او در 80 سالگی است.»

اما اگر پیشرفت تکنولوژی به جای خطی، نمایی بود چه؟ به بیان ساده، تفاوت بین زمانی که گناهان اولیه به مقصد می رسد بسیار بیشتر از زمانی خواهد بود که در آینده تکرار شود.

البته ممکن است افکار و آزمایشات اسمیت حدس و گمان باشد، اما اگر تمدنی فرازمینی تلاش کرده است با ما تماس بگیرد، آمادگی برای برقراری این تماس ضرری ندارد.

منبع: آینده پژوهی