کشف یک کره عجیب در دل کهکشان راه شیری / عکس

به گزارش آپارات نیوز یک تیم بزرگ بین المللی به سرپرستی «میروسلاو فیلیپوویچ»(Miroslav Filipović) اخترفیزیکدان «دانشگاه وسترن سیدنی»(Western Sydney) در استرالیا این جرم را «تلیوس»(Teleios) نامیده است که در زبان یونان باستان به معنای «کمال» است. دانشمندان پس از بررسی کامل احتمالات به این نتیجه رسیده اند که برای درک چگونگی شکل گیری این جرم به اطلاعات بیشتری نیاز دارند.

به نقل از آپارات نیوز تلسکوپ «اسکاپ»(ASKAP) در حال کشف گنجینه ای از «دایره های عجیب»(ORCS) از انواع مختلف در آسمان برای بررسی «نقشه تکاملی گیتی»(EMU) خود است. درک منشاء برخی از آنها که در فواصل بین کهکشانی قرار دارند کمی دشوار بوده است.

جرم کروی «Teleios» که در کهکشان راه شیری قرار دارد منشأ متفاوتی نسبت به «دایره های رادیویی عجیب» دارد که در اعماق کیهان یافت می شوند اما حتی با وجود اینکه نزدیک تر و کوچک تر است ناتوانی دانشمندان در تعیین دقیق فاصله آن مانع بزرگی در درک منشاء آن بوده است.

«فیلیپوویچ» و همکارانش بررسی کاملی از این جرم انجام دادند و دریافتند که فقط در طول موج های رادیویی به طور ضعیفی می درخشد. طول موج درخشش آن نشان داد که به احتمال زیاد بقایای یک «ابرنواختر یکم ای»(Ia) است. این نوع «ابرنواختر» یکی از درخشان ترین انواع «ابرنواخترها» در جهان است.

این «ابرنواخترها» زمانی رخ می دهند که یک کوتوله سفید در یک مدار دوتایی نزدیک با یک ستاره مجاور قرار می گیرد و آنقدر اجرام و مواد از آن ستاره می گیرد که از حد جرم خود فراتر رفته و منفجر می شود.

تعیین فاصله اجرام در فضا بسیار دشوار است. پژوهشگران توانستند تخمین هایی برای فاصله «Teleios» به دست آورند اما نتوانستند این تخمین را فراتر از دو گزینه محدود کنند. یک گزینه حدود 7175 سال نوری و دیگری حدود 25 هزار و 114 سال نوری است.

هر کدام از این فواصل معانی متفاوتی برای تاریخ تکاملی «Teleios» خواهند داشت. از آنجایی که اجرام هر چه دورتر باشند کوچک تر به نظر می رسند این دو فاصله اندازه های بسیار متفاوتی برای این حباب ایجاد می کنند. در فاصله نزدیک تر بقایای «ابرنواختر» 46 سال نوری وسعت خواهد داشت و در فاصله دورتر 157 سال نوری وسعت خواهد داشت.

بقایای «ابرنواختر» اغلب از یک ابر در حال انبساط از مواد تشکیل می شود بنابراین هر یک از این اندازه ها نشان دهنده سن متفاوتی برای این بقایاست. فاصله نزدیک تر نشان دهنده بقایای جوان تر «ابرنواختر» است که کمتر از 1000 سال برای رشد وقت داشته است و در فاصله دورتر باید بیش از 10 هزار سال عمر داشته باشد.

مشکل هر دوی این احتمالات این است که مدل های تکاملی «ابرنواخترهای یکم ای» پیش بینی می کنند که باید پرتوهای ایکس وجود داشته باشد. عدم وجود پرتوهای ایکس کمی گیج کننده است.

۵۸۵۸