مدت زمان معاملات فیوچرز

مدت زمان معاملات فیوچرز به نوع قرارداد آتی بستگی دارد؛ قراردادهای فیوچرز پرپچوال (Perpetual Futures) تاریخ انقضا ندارند و می توان آن ها را به مدت نامحدود باز نگه داشت، در حالی که قراردادهای فیوچرز استاندارد (Standard Futures) دارای تاریخ انقضای مشخصی (هفتگی، ماهانه یا فصلی) هستند که باید پیش از آن بسته یا تمدید شوند.

در دنیای پرهیجان و پرنوسان بازار ارزهای دیجیتال، معاملات فیوچرز (Futures) به یکی از ابزارهای جذاب و البته پیچیده برای کسب سود تبدیل شده اند. بسیاری از معامله گران، چه تازه کار و چه حرفه ای، به دنبال فرصت های سودآوری با استفاده از اهرم هستند. اما در این مسیر، ابهامات زیادی در مورد مدت زمان نگهداری موقعیت های معاملاتی وجود دارد که می تواند به اشتباهات پرهزینه منجر شود. آیا همه قراردادهای فیوچرز تاریخ انقضا دارند؟ چقدر می توان یک پوزیشن را باز نگه داشت؟ و هزینه های نگهداری طولانی مدت شامل چه مواردی می شود؟

در این راهنمای جامع، قصد داریم به تمامی این سوالات پاسخ دهیم و دیدگاهی شفاف و عملی در مورد جنبه های زمانی معاملات فیوچرز ارائه کنیم. با درک دقیق تفاوت های میان قراردادهای استاندارد و پرپچوال، و آگاهی از مکانیسم هایی مانند نرخ تامین مالی (Funding Rate) و رول اور (Roll Over)، معامله گران می توانند با اطمینان بیشتری به مدیریت زمان و سرمایه خود بپردازند و از ریسک های پنهان دوری کنند. این مقاله به گونه ای طراحی شده است که به معامله گران کمک کند تا با انتخابی آگاهانه، استراتژی های معاملاتی خود را بهینه کرده و مسیر موفقیت خود را در این بازار پرچالش هموار سازند.

فیوچرز چیست و چرا زمان در آن یک فاکتور اساسی است؟

معاملات فیوچرز، قراردادهای مشتقه مالی هستند که به معامله گران امکان می دهند بر روی قیمت آتی یک دارایی (مانند بیت کوین یا اتریوم) گمانه زنی کنند، بدون اینکه نیازی به مالکیت واقعی آن دارایی داشته باشند. این قراردادها معمولاً با استفاده از اهرم (Leverage) انجام می شوند که به معامله گران اجازه می دهد با سرمایه ای کمتر، موقعیت های بزرگ تری در بازار ایجاد کنند و در نتیجه، سود یا زیان بالقوه خود را افزایش دهند.

اهمیت زمان در معاملات فیوچرز از آنجا ناشی می شود که هر معامله در این بازار، خواه ناخواه، تحت تاثیر فاکتورهای زمانی و هزینه های مرتبط با آن قرار می گیرد. نگهداری طولانی مدت یک پوزیشن می تواند به طور مستقیم بر ریسک لیکوئید شدن (Liquidation) و میزان مارجین (Margin) مورد نیاز تاثیر بگذارد. یک پوزیشن با اهرم بالا، حتی با کوچک ترین نوسانات قیمتی مخالف، می تواند به سرعت لیکوئید شود، که در این حالت، زمان نقش حیاتی در حفظ سرمایه ایفا می کند.

علاوه بر این، دو مکانیسم کلیدی که ارتباط مستقیمی با زمان دارند، نرخ تامین مالی (Funding Rate) در قراردادهای پرپچوال و تاریخ انقضا (Expiry Date) در قراردادهای استاندارد هستند. نرخ تامین مالی می تواند هر ۸ ساعت یک بار اعمال شود و به طور مداوم بر سود و زیان معامله گر تاثیر بگذارد. تاریخ انقضا نیز محدودیت زمانی مشخصی را برای هر معامله تعیین می کند. درک صحیح این مفاهیم برای هر معامله گری که می خواهد در بازار فیوچرز فعال باشد، ضروری است؛ چرا که زمان در این بازار، نه تنها یک بعد از معامله، بلکه خود فاکتوری تعیین کننده در میزان سود و زیان نهایی است.

بررسی انواع قراردادهای فیوچرز و شرایط مدت زمان نگهداری آن ها

بازار فیوچرز، گستره وسیعی از قراردادها را شامل می شود که هر یک ویژگی ها و شرایط زمانی خاص خود را دارند. درک این تفاوت ها برای انتخاب استراتژی معاملاتی مناسب و مدیریت ریسک امری حیاتی است. به طور کلی، قراردادهای فیوچرز در بازار رمزارزها به دو دسته اصلی تقسیم می شوند: فیوچرز استاندارد (Standard Futures) و فیوچرز پرپچوال (Perpetual Futures).

3.1. فیوچرز استاندارد (Standard / Deliverable / Quarterly Futures)

فیوچرز استاندارد، که گاهی با نام های تحویلی یا فصلی نیز شناخته می شود، نوعی قرارداد آتی است که دارای تاریخ انقضای مشخص (Expiry Date) است. این قراردادها به معامله گران اجازه می دهند که یک دارایی را در یک تاریخ معین در آینده و با قیمتی که از پیش توافق شده است، خرید و فروش کنند. مدت زمان نگهداری پوزیشن در این نوع قراردادها محدود و از قبل تعیین شده است؛ این زمان می تواند هفتگی، ماهانه یا فصلی باشد، اما هرگز نامحدود نیست. برای مثال، قراردادهای فصلی معمولاً در پایان هر سه ماه (مانند پایان مارس، ژوئن، سپتامبر و دسامبر) منقضی می شوند.

در زمان انقضا، قراردادها باید تسویه شوند. در بازار رمزارزها، رایج ترین مکانیسم تسویه، تسویه نقدی (Cash Settlement) است. در این روش، به جای تحویل فیزیکی دارایی، تفاوت قیمت بین قیمت قرارداد و قیمت بازار در زمان انقضا به صورت نقدی (معمولاً با استیبل کوین هایی مانند USDT) به حساب معامله گران واریز یا از آن کسر می شود. تحویل فیزیکی دارایی (Physical Delivery) در بازار رمزارزها کمتر رایج است، اما در بازارهای سنتی (مانند قراردادهای آتی نفت یا طلا) کاربرد بیشتری دارد.

یکی از مفاهیم مهم در فیوچرز استاندارد، رول اور (Roll Over) است. رول اور به معنای تمدید یک پوزیشن از قرارداد آتی فعلی به قرارداد آتی بعدی است، زمانی که تاریخ انقضای قرارداد فعلی نزدیک می شود. این فرآیند با بسته شدن پوزیشن در قرارداد فعلی و باز کردن همان پوزیشن در قرارداد آتی بعدی (با تاریخ انقضای دورتر) انجام می شود. رول اور می تواند هزینه هایی مانند کارمزد معاملاتی و احتمالاً تفاوت قیمت (اسپرد) بین دو قرارداد را به همراه داشته باشد. معامله گران باید به این هزینه ها و ملاحظات قیمتی دقت کنند تا از سودآوری خود اطمینان حاصل نمایند.

از جمله مزایای فیوچرز استاندارد، می توان به وضوح در ساختار هزینه (عدم وجود نرخ تامین مالی مداوم) و مناسب بودن برای پیش بینی های کوتاه مدت با افق زمانی مشخص اشاره کرد. با این حال، این نوع قراردادها دارای معایبی نیز هستند، از جمله نیاز به مدیریت فعال قبل از تاریخ انقضا برای جلوگیری از تسویه خودکار، احتمال گپ قیمتی (Gap) در هنگام رول اور، و در برخی موارد، کمتر بودن نقدینگی در مقایسه با قراردادهای پرپچوال. لازم به ذکر است که برخلاف اطلاعاتی که گاهی در برخی منابع مشاهده می شود و از یک مدت زمان سه ماهه برای تمامی فیوچرزهای استاندارد صحبت می کنند، تاریخ انقضا می تواند کاملاً متنوع باشد و باید همیشه به مشخصات دقیق هر قرارداد در صرافی مورد نظر توجه داشت.

3.2. فیوچرز پرپچوال (Perpetual Futures / Inverse Futures / Quanto Futures)

فیوچرز پرپچوال، نوعی از قراردادهای آتی است که ویژگی منحصر به فرد بدون تاریخ انقضا را داراست. این به آن معناست که معامله گران می توانند پوزیشن خود را به مدت نامحدود باز نگه دارند، تا زمانی که به دلیل ناکافی بودن مارجین لیکوئید نشوند یا خودشان تصمیم به بستن پوزیشن بگیرند. این ویژگی انعطاف پذیری بی نظیری را برای معامله گران فراهم می کند و نیاز به مدیریت تاریخ انقضا و دغدغه های مربوط به رول اور را از بین می برد.

مکانیسم کلیدی برای همسوسازی قیمت فیوچرز پرپچوال با بازار اسپات (Spot)، Funding Rate یا نرخ تامین مالی است. این نرخ حیاتی است زیرا از واگرایی بیش از حد قیمت قرارداد پرپچوال با قیمت واقعی دارایی در بازار اسپات جلوگیری می کند. بدون این مکانیسم، قیمت فیوچرز پرپچوال می تواند به شدت از قیمت بازار اسپات فاصله بگیرد.

توضیح Funding Rate (نرخ تامین مالی):

• چیست و چرا حیاتی است؟ نرخ تامین مالی، هزینه ای است که معامله گران لانگ (خرید) یا شورت (فروش) به یکدیگر پرداخت می کنند تا قیمت قرارداد پرپچوال تا حد امکان به قیمت بازار اسپات نزدیک بماند. اگر قیمت فیوچرز بالاتر از اسپات باشد، معامله گران لانگ به معامله گران شورت پرداخت می کنند و برعکس.
• نحوه محاسبه و پرداخت: نرخ تامین مالی معمولاً هر ۸ ساعت یک بار (اما می تواند متفاوت باشد) محاسبه و پرداخت می شود. صرافی ها این نرخ را بر اساس اختلاف قیمت بین بازار فیوچرز و اسپات، به همراه نرخ بهره مشخص، تعیین می کنند. این پرداخت ها مستقیماً بین معامله گران انجام می شود و صرافی از آن سودی نمی برد (به جز کارمزد معاملات).
• تاثیر مثبت و منفی آن بر معامله گران: در پوزیشن های لانگ، اگر نرخ تامین مالی مثبت باشد، معامله گر باید این هزینه را بپردازد. اگر منفی باشد، آن را دریافت می کند. همین قاعده برای پوزیشن های شورت نیز برعکس عمل می کند. برای نگهداری طولانی مدت پوزیشن ها، این نرخ می تواند تاثیر قابل توجهی بر سود یا زیان نهایی داشته باشد.
• نحوه بررسی و پیش بینی نرخ تامین مالی: معامله گران می توانند نرخ تامین مالی فعلی و تاریخچه ی آن را در صفحه معاملاتی هر صرافی مشاهده کنند. پیش بینی این نرخ برای پوزیشن های بلندمدت بسیار مهم است، زیرا نرخ های بالا یا پایین می تواند به سرعت سود را کاهش یا زیان را افزایش دهد.

مزایای فیوچرز پرپچوال شامل انعطاف پذیری بی نظیر (عدم نیاز به مدیریت تاریخ انقضا)، نقدینگی بالا، و مناسب بودن برای طیف وسیعی از استراتژی ها از اسکالپینگ (Scalping) تا پوزیشن تریدینگ (Position Trading) است. اما این انعطاف پذیری با معایبی نیز همراه است، از جمله هزینه مداوم نرخ تامین مالی (به خصوص در روندهای قوی بازار که نرخ ها می توانند بسیار بالا یا پایین بروند) و پیچیدگی بیشتر در محاسبه سود/زیان بلندمدت به دلیل متغیر بودن این هزینه.

معامله گران باتجربه به خوبی می دانند که نرخ تامین مالی، شمشیر دو لبه ای است که می تواند در یک روند قوی به نفع شما عمل کند و سودتان را افزایش دهد، یا در شرایطی دیگر، به آهستگی سرمایه شما را فرسایش دهد. همیشه باید جزئیات آن را در نظر داشت.

جدول مقایسه ای جامع: فیوچرز استاندارد در برابر پرپچوال از منظر مدت زمان و هزینه ها

برای درک بهتر تفاوت های اساسی بین دو نوع قرارداد فیوچرز، جدول زیر مقایسه ای جامع از ویژگی های کلیدی آن ها از منظر مدت زمان و هزینه های مرتبط ارائه می دهد. این مقایسه به معامله گران کمک می کند تا با توجه به استراتژی و اهداف خود، انتخاب آگاهانه تری داشته باشند.

ویژگی	فیوچرز استاندارد (Standard Futures)	فیوچرز پرپچوال (Perpetual Futures)
تاریخ انقضا	دارد (هفتگی، ماهانه، فصلی)	ندارد (قرارداد دائمی)
مدت زمان نگهداری	محدود و از پیش تعیین شده	نامحدود، تا زمان لیکوئید شدن یا بسته شدن دستی
مکانیسم همسوسازی قیمت	تسویه در تاریخ انقضا (نقدی/فیزیکی)	نرخ تامین مالی (Funding Rate)
هزینه های اصلی نگهداری	کارمزد معاملاتی، هزینه های Roll Over احتمالی	کارمزد معاملاتی، نرخ تامین مالی (پرداخت/دریافت)
پیچیدگی مدیریت	نیاز به مدیریت تاریخ انقضا و Roll Over	نیاز به پایش مداوم Funding Rate
مناسب برای چه نوع معامله گرانی؟	معامله گران با افق زمانی مشخص، استراتژی های رویداد محور	اسکالپرها، معامله گران روزانه، سوئینگ تریدرها، پوزیشن تریدرها
نقدینگی	ممکن است کمتر از پرپچوال باشد (به خصوص قراردادهای دورتر)	معمولاً بسیار بالا

عوامل کلیدی موثر بر مدت زمان واقعی نگهداری پوزیشن فیوچرز

در معاملات فیوچرز، مدت زمانی که یک پوزیشن می تواند باز بماند، فقط به نوع قرارداد (استاندارد یا پرپچوال) محدود نمی شود. عوامل متعددی وجود دارند که بر این مدت زمان واقعی تاثیر می گذارند و هر معامله گر باید از آن ها آگاه باشد تا بتواند ریسک های خود را به درستی مدیریت کند و تصمیمات آگاهانه بگیرد.

سطح مارجین و ضریب اهرم (Leverage): مارجین، وثیقه ای است که معامله گر برای باز کردن و نگهداری یک پوزیشن فیوچرز نزد صرافی قرار می دهد. اهرم، امکان معامله با سرمایه ای چندین برابر مارجین اولیه را فراهم می کند. هرچه ضریب اهرم بالاتر باشد، مارجین اولیه مورد نیاز کمتر می شود، اما ریسک لیکوئید شدن نیز به شدت افزایش می یابد. به عبارت دیگر، یک اهرم بالا به سرعت می تواند مدت زمان پوزیشن را کاهش دهد، زیرا نوسانات کوچک در جهت مخالف پیش بینی معامله گر، مارجین را به سرعت مصرف کرده و منجر به لیکوئید شدن می شود.

ریسک لیکوئید شدن: لیکوئید شدن، خط قرمز هر معامله گر در بازار فیوچرز است. این اتفاق زمانی رخ می دهد که ارزش مارجین یک پوزیشن به زیر حداقل سطح مورد نیاز صرافی برسد. در این صورت، صرافی به صورت خودکار پوزیشن را می بندد تا از ضرر بیشتر جلوگیری کند. ارتباط مستقیم ریسک لیکوئید شدن با زمان این است که هرچه مدت زمان نگهداری پوزیشن افزایش یابد و بازار در جهت مخالف حرکت کند، احتمال رسیدن به نقطه لیکوئیدیشن بالاتر می رود، مگر اینکه مارجین اضافی به پوزیشن تزریق شود.

Funding Rate (برای پرپچوال): همانطور که قبلاً اشاره شد، نرخ تامین مالی برای قراردادهای پرپچوال حیاتی است. این نرخ می تواند به طور مداوم و هر چند ساعت یک بار، مبلغی را از معامله گر کسر یا به او پرداخت کند. در شرایطی که یک پوزیشن لانگ (یا شورت) برای مدت طولانی باز نگه داشته شود و نرخ تامین مالی نیز به طور مداوم منفی (یا مثبت) باشد، این هزینه های جمع شده می توانند به تدریج مارجین را کاهش داده و پوزیشن را از نظر اقتصادی غیرقابل نگهداری کنند. حتی اگر قیمت بازار به نقطه لیکوئیدیشن نرسد، هزینه های فاندینگ می تواند لیکوئیدیشن نرم را رقم بزند.

استراتژی معاملاتی معامله گر: مدت زمان نگهداری پوزیشن به طور مستقیم به استراتژی معامله گر بستگی دارد:

• اسکالپینگ (Scalping): پوزیشن ها برای چند دقیقه یا حتی ثانیه باز می مانند.
• دی تریدینگ (Day Trading): پوزیشن ها در همان روز باز و بسته می شوند.
• سوئینگ تریدینگ (Swing Trading): پوزیشن ها برای چند روز تا چند هفته نگهداری می شوند.
• پوزیشن تریدینگ (Position Trading): پوزیشن ها ممکن است برای چند ماه یا حتی سال ها باز بمانند.

واضح است که هر استراتژی نیازمند مدیریت زمان و ریسک متفاوتی است.

شرایط و قوانین خاص صرافی: هر صرافی ممکن است قوانین و محدودیت های خاص خود را برای معاملات فیوچرز داشته باشد. به عنوان مثال، برخی صرافی ها ممکن است سقف اهرم متفاوتی برای دارایی های مختلف تعیین کنند یا حتی در شرایط نوسانات شدید بازار، محدودیت هایی را بر روی باز کردن پوزیشن های جدید یا اهرم های بالا اعمال کنند. برخی صرافی ها، مانند آنچه در گذشته در LBank مشاهده شده بود، ممکن است برای پوزیشن های پرپچوال نیز یک مدت زمان نگهداری پیشنهادی یا محدودیت های داخلی برای پاداش ها یا بونوس ها داشته باشند که می تواند در نهایت بر مدت زمان واقعی نگهداری پوزیشن تاثیر بگذارد. بنابراین، همیشه باید به بخش مشخصات قرارداد (Contract Specifications) در هر صرافی توجه کرد.

نکات کاربردی برای مدیریت مدت زمان پوزیشن فیوچرز

مدیریت موفقیت آمیز مدت زمان پوزیشن های فیوچرز نیازمند درک عمیق از مکانیسم های بازار و به کارگیری استراتژی های هوشمندانه است. در اینجا به نکاتی فراتر از آنچه معمولاً در منابع رقبا یافت می شود، می پردازیم که می تواند به معامله گران در بهینه سازی معاملاتشان کمک کند.

همیشه جزئیات قرارداد را مطالعه کنید: اولین و مهم ترین قدم، مطالعه دقیق Contract Specifications یا مشخصات قرارداد در صرافی مورد نظر است. این بخش شامل اطلاعات حیاتی در مورد تاریخ انقضا (برای فیوچرز استاندارد)، نرخ تامین مالی، ساعات پرداخت فاندینگ، حداقل و حداکثر اهرم، و کارمزدها است. عدم توجه به این جزئیات می تواند به ضررهای غیرمنتظره منجر شود.

برنامه Funding Rate را جدی بگیرید: برای قراردادهای پرپچوال، نرخ تامین مالی یک فاکتور مداوم و مهم است. یک معامله گر آگاه، این نرخ را نه تنها در لحظه باز کردن پوزیشن، بلکه به طور منظم در طول مدت نگهداری آن رصد می کند. می توان با بررسی تاریخچه نرخ فاندینگ و روندهای بازار، تا حدی جهت و شدت احتمالی آن را پیش بینی کرد و این هزینه را در محاسبات سود و زیان بلندمدت خود لحاظ نمود. در برخی موارد، ممکن است بستن و باز کردن مجدد یک پوزیشن (با فرض کارمزد کم) برای جلوگیری از پرداخت نرخ تامین مالی بالا، منطقی تر باشد.

استفاده از حد ضرر (Stop-Loss) و حد سود (Take-Profit) هوشمندانه: تعیین حد ضرر و حد سود، حتی برای پوزیشن های بلندمدت، ضروری است. حد ضرر از لیکوئید شدن کامل سرمایه جلوگیری می کند، در حالی که حد سود به شما اجازه می دهد سودهای خود را در نقاط مشخصی محقق کنید. استفاده از Trailing Stop (حد ضرر متحرک) نیز می تواند برای پوزیشن هایی که در سود هستند، بسیار مفید باشد؛ این ابزار به شما اجازه می دهد تا در صورت حرکت قیمت در جهت دلخواه، حد ضرر خود را به صورت خودکار به سمت سود حرکت دهید و از سودهای محقق شده محافظت کنید.

مفهوم حالت های معاملاتی (Position Modes): صرافی های مختلف، امکانات متفاوتی را برای مدیریت پوزیشن ها ارائه می دهند که می تواند بر نحوه و مدت زمان نگهداری معاملات تاثیر بگذارد. درک این حالت ها بسیار مهم است:

• حالت یک طرفه (One-Way Mode / Single Position Mode): در این حالت، معامله گر تنها می تواند یک پوزیشن (فقط لانگ یا فقط شورت) را برای هر دارایی باز کند. اگر معامله گر پوزیشن لانگ داشته باشد و بخواهد یک پوزیشن شورت جدید باز کند، پوزیشن لانگ قبلی به طور خودکار بسته یا کاهش می یابد. این حالت برای معامله گران تازه کار که می خواهند روی یک جهت بازار تمرکز کنند، ساده تر است.
• حالت هج (Hedge Mode): این حالت به معامله گر اجازه می دهد تا همزمان پوزیشن های لانگ و شورت را روی یک دارایی باز کند. به عنوان مثال، می توان یک پوزیشن لانگ بلندمدت داشت و همزمان برای نوسانات کوتاه مدت، پوزیشن شورت گرفت تا از ریسک های ناشی از اصلاحات بازار کاست. این حالت پیچیدگی بیشتری دارد اما ابزاری قدرتمند برای مدیریت ریسک و استراتژی های پیشرفته تر (مانند آربیتراژ یا هج کردن) است. نحوه فعال سازی این حالت معمولاً در تنظیمات حساب فیوچرز هر صرافی متفاوت است و باید به دقت بررسی شود.

مدیریت فعال مارجین: برای جلوگیری از لیکوئید شدن و افزایش مدت زمان نگهداری پوزیشن، می توان به صورت فعال مارجین خود را مدیریت کرد. افزودن مارجین اضافی (Add Margin) به یک پوزیشن باز، قیمت لیکوئیدیشن را از قیمت فعلی دورتر می کند و به پوزیشن فضای بیشتری برای تنفس در برابر نوسانات بازار می دهد. همچنین، بستن جزئی پوزیشن های زیان ده یا سودآور نیز می تواند به آزادسازی مارجین و افزایش انعطاف پذیری کمک کند.

استفاده از Alert ها و نوتیفیکیشن ها: تنظیم هشدارها برای نزدیک شدن به تاریخ انقضا (برای فیوچرز استاندارد) یا تغییرات ناگهانی و شدید در نرخ تامین مالی (برای پرپچوال) می تواند به معامله گران کمک کند تا به موقع واکنش نشان دهند و از ضررهای احتمالی جلوگیری کنند. بسیاری از صرافی ها و پلتفرم های تحلیل بازار این امکان را فراهم می کنند.

همواره به یاد داشته باشید که موفقیت در معاملات فیوچرز، نه تنها به تحلیل درست بازار، بلکه به مدیریت هوشمندانه سرمایه و زمان بستگی دارد. این ابزارها، در دستان یک معامله گر آگاه، به سکوهای پرتابی برای سودآوری تبدیل می شوند.

نتیجه گیری: انتخاب هوشمندانه، معامله موفقیت آمیز

در این راهنمای جامع، به بررسی عمیق و شفاف مفهوم مدت زمان معاملات فیوچرز و تمامی ابعاد مرتبط با آن پرداختیم. مشاهده شد که درک این فاکتور زمانی، تفاوت های بنیادین بین قراردادهای فیوچرز استاندارد و پرپچوال، و آگاهی از هزینه های پنهان و آشکار (مانند نرخ تامین مالی و هزینه های رول اور)، برای هر معامله گری که در پی موفقیت در بازار پرنوسان رمزارزها است، از اهمیت بالایی برخوردار است.

ما به این نتیجه رسیدیم که هیچ پاسخ واحدی برای این سوال که یک پوزیشن فیوچرز تا چه مدت می تواند باز بماند وجود ندارد. پاسخ به این سوال، به طور مستقیم به نوع قرارداد (استاندارد با تاریخ انقضا، یا پرپچوال بدون تاریخ انقضا)، استراتژی معاملاتی فرد، سطح اهرم و مارجین مورد استفاده، و البته شرایط خاص هر صرافی وابسته است. معامله گران باید هوشمندانه انتخاب کنند: آیا استراتژی آن ها نیاز به انعطاف پذیری نامحدود پرپچوال را دارد که با هزینه نرخ تامین مالی همراه است؟ یا یک افق زمانی مشخص در فیوچرز استاندارد، با مدیریت تاریخ انقضا و رول اور، برایشان مناسب تر است؟

همواره توصیه می شود که قبل از هر معامله، مشخصات دقیق قرارداد را در صرافی مورد نظر مطالعه کرده، نرخ تامین مالی را به دقت رصد نموده، و با استفاده از ابزارهایی مانند حد ضرر و حد سود، به مدیریت فعال ریسک بپردازند. مدیریت هوشمندانه مارجین و استفاده از حالت های معاملاتی مناسب (مانانند Hedge Mode برای معامله گران حرفه ای تر) نیز می تواند به پایداری پوزیشن ها در طول زمان کمک کند.

در نهایت، انتخاب آگاهانه نوع قرارداد و صرافی بر اساس استراتژی و اهداف معاملاتی شخصی، همراه با آموزش مداوم و تاکید بر مدیریت ریسک، کلید دستیابی به موفقیت پایدار در بازار معاملات فیوچرز خواهد بود. بازار ارزهای دیجیتال فرصت های بی نظیری را ارائه می دهد، اما تنها معامله گرانی که با دانش و آمادگی کامل وارد این عرصه می شوند، می توانند از این فرصت ها به بهترین شکل بهره برداری کنند.