تاریخچه عمل های زیبایی/ اولین جراحی زیبایی تاریخ کِی انجام شد؟

به گزارش آپارات نیوز آپارات نیوز نوشت: جراحی پلاستیک بیش از دو هزار سال پیش آغاز شد. در هند باستان حدود ۶۰۰ سال پیش از میلاد سوشروتا پزشک برجسته در متون خود (سوشروتا سامهیتا) تکنیک هایی برای بازسازی بینی و گوش توصیف کرد. او از پوست پیشانی برای ترمیم بینی هایی استفاده می کرد که در مجازات ها یا درگیری ها قطع شده بودند؛ روشی که به «فلپ هندی» معروف شد و تا قرن ها مورد استفاده قرار گرفت. این تکنیک شامل برش پوست چرخاندن آن به محل آسیب دیده و بخیه زدن بود که نشان دهنده درک اولیه از پیوند بافت بود.

در مصر باستان نیز شواهدی از ترمیم شکستگی های صورت با مواد طبیعی مانند چوب و رزین وجود دارد. در روم جراحان در قرن اول میلادی روش هایی برای بستن زخم ها با پوست مجاور ثبت کردند. این اقدامات ابتدایی اگرچه فاقد ابزار مدرن و بیهوشی پایه های جراحی ترمیمی را بنا نهادند و نشان دهنده تلاش بشر برای غلبه بر نقص های جسمانی بود.

قرون وسطی و رنسانس – پیشرفت در سایه محدودیت ها

در قرون وسطی محدودیت های مذهبی و فقدان دانش آناتومی توسعه جراحی پلاستیک را کند کرد. کلیسا کالبدشکافی را ممنوع کرده بود و جراحی اغلب به عنوان کاری پَست تلقی می شد.

با این حال در خاورمیانه جراحانی مانند ابن سینا در کتاب «قانون» به روش های ترمیمی اشاره کردنده بودند اگرچه تمرکز اصلی بر درمان زخم بود تا بازسازی ظاهر.

در رنسانس با احیای علم و هنر گاسپاره تالیاکوتزی جراح ایتالیایی در قرن شانزدهم گام های مهمی برداشت و تکنیکی برای بازسازی بینی با پوست بازو ابداع کرد که به «فلپ ایتالیایی» شهرت یافت و از ابزارهای ساده ای مانند چاقو و نخ در آن استفاده می شد. این روش برای بیمارانی که به دلیل سیفلیس یا دوئل بینی خود را از دست داده بودند طراحی شده بود.

جراحی پلاستیک: پیوند از بازو به بینی قرن ۱۶
منبع عکس: wellcomecollection

با این حال نبود بیهوشی و ضدعفونی بیماران را در معرض درد شدید و عفونت قرار می داد و بسیاری از عمل ها با شکست مواجه می شدند. تلاش های او هرچند ناقص توجه اروپا را به پتانسیل جراحی ترمیمی جلب کرد.

کتاب راهنمای ابزار جراحی – گاسپاره تالیاکوتزی
منبع عکس: wikimedia

جنگ جهانی اول – تولد جراحی پلاستیک مدرن

جنگ جهانی اول (۱۹۱۴-۱۹۱۸) نقطه عطفی در تاریخ جراحی پلاستیک بود. سربازان با جراحات بی سابقه ای مانند سوختگی های شیمیایی شکستگی های فک و قطع اعضای صورت از جبهه ها بازمی گشتند. هارولد گیلیز جراح بریتانیایی در بیمارستان کوئینز کمبریج در سیدهام تکنیک های نوینی ابداع کرد. او از فلپ های پوستی -پوست متصل به منبع خونی که به محل آسیب منتقل می شد- و پیوند استخوان برای بازسازی چهره ها استفاده کرد.

دکتر هارولد گیلیز با همسرش مارجوری در سال ۱۹۵۷ – منبع عکس: Getty Images

گیلیز با همکاری دندان پزشکان و هنرمندان پروتزهایی برای پوشاندن نقص ها ساخت و بیش از ۵ هزار سرباز را درمان کرد. او هم چنین واحد تخصصی جراحی پلاستیک را تأسیس کرد که بعدها الگویی برای بیمارستان های دیگر شد.

در فرانسه هیپولیت مورستین نیز با روش های مشابه صورت های تخریب شده را بازسازی کرد و تکنیک های خود را در کتابی مستند نمود. این تلاش ها که با بیهوشی اولیه (اتر) و ضدعفونی ابتدایی (کاربولیک اسید) انجام شد جراحی پلاستیک را از یک هنر پراکنده به رشته ای علمی و سازمان یافته تبدیل کرد و استانداردهایی برای آموزش جراحان ایجاد کرد.

ترمیم چهره ها در جنگ – ملوان والتر یئو؛ از بیماران هارولد گیلیز و کِیس بازسازی صورت.
تصویر سمت چپ مربوط به بهبودی بیمار بعد از عمل جراحی است.
منبع عکس: Alamy

طلوع جراحی زیبایی؛ از ترمیم تا تغییر ظاهر

جراحی زیبایی که با هدف تغییر ظاهر بدون ضرورت پزشکی انجام می شود در قرن بیستم ظهور کرد.

اولین جراحی زیبایی ثبت شده در تاریخ مدرن در سال ۱۹۰۱ در شیکاگو ایالات متحده رخ داد. چارلز میلر بیماری که از شکل بینی خود ناراضی بود توسط جراحان آمریکایی با تکنیک های ابتدایی و بدون بیهوشی عمومی تحت عمل رینوپلاستی قرار گرفت و هدف آن صرفاً بهبود ظاهر بود.

بعد از این عمل هایی مانند اصلاح گوش های برجسته در اروپا (اواخر قرن ۱۹) گزارش شده بود اما بدون مستندات کافی عمل میلر نقطه شروع رسمی این شاخه محسوب می شود. این جراحی که با برش غضروف و پوست انجام شد نشان دهنده تغییر پارادایم از ترمیم به زیبایی بود و راه را برای توسعه این صنعت باز کرد.

قرن بیستم – شکوفایی صنعت زیبایی؛ از لیپوساکشن تا فیلر و بوتاکس

پس از جنگ جهانی دوم جراحی پلاستیک به سوی زیبایی سوق یافت. در دهه ۱۹۴۰ جراحان شروع به انجام عمل هایی برای غیرنظامیان کردند اما جهش بزرگ در دهه ۱۹۵۰ رخ داد. در سال ۱۹۶۲ توماس کرونین و فرانک گراو جراحان آمریکایی اولین ایمپلنت های سیلیکونی سینه را برای تیمی فرانک بیماری که پس از ماستکتومی خواستار بازسازی بود توسعه دادند. این نوآوری تقاضا برای جراحی زیبایی را افزایش داد و در دهه های بعد تکنیک هایی مانند لیفت صورت (۱۹۷۰ توسط جراح سوئدی Tord Skoog) لیپوساکشن (۱۹۷۴ توسط جراح فرانسوی Yves-Gerard Illouz) و رینوپلاستی پیشرفته رواج یافتند.

تا پایان قرن بیستم انجمن های حرفه ای مانند انجمن جراحان پلاستیک آمریکا (ASPS تأسیس ۱۹۳۱) شکل گرفتند و استانداردهایی برای آموزش و ایمنی وضع کردند.

در دهه ۱۹۹۰ عمل هایی مانند بوتاکس و فیلرها نیز به محبوبیت رسیدند و جراحی زیبایی را از نخبگان به عموم مردم گسترش دادند.

در سال ۲۰۲۵ جراحی پلاستیک با فناوری هایی مانند چاپ سه بعدی لیزر و رباتیک به اوج دقت رسیده است. البته سال هاست که چاپ سه بعدی امکان ساخت پروتزهای سفارشی و بازسازی استخوان را فراهم کرده؛ به عنوان مثال حدود ۱۰ سال پیش جمجمه ای با چاپگر سه بعدی برای بیماری در هلند بازسازی شد.

امروزه فرهنگ مصرف گرایی و رسانه ها نیز با تبلیغ استانداردهای زیبایی -مانند ظهور هالیوود و مدل ها- این صنعت را به بازاری چندمیلیارد دلاری تبدیل کرده اند.

یک زن ۲۲ ساله در هلند اولین فردی بود که به جمجمه پلاستیکی پرینت سه بعدی مجهز شد. 
این عمل جراحی ۲۳ ساعت طول کشید اما موفقیت آمیز بود.
این زن یک بیماری پزشکی داشت که باعث ضخیم شدن جمجمه او شده بود و به مغزش فشار می آورد.
منبع عکس: UMC Utrecht

انتهای پیام